DD 77
Het is voorjaar 2000. Met man en jongste van onze vier kinderen gaan we een weekje fietsen. Waarheen? Waar de wind ons brengt. Dat wordt richting Zeeland, via de Biesbosch. Bij Werkendam komen we bij een haven vol met ontzettend leuke bootjes: Zalmschouwen! “Als ik ooit een boot neem, moet het er zo een zijn”, zegt Leonard, mijn man. Nou ja, we zien wel, ik ben niet zo bootachtig en zeilen is nogal eng. Een jaar later, weer op de fiets, nu in de buurt van Nederhemert-zuid. Leonard: “Ik wil een boot en een ligplaats in dit haventje”. Het leek me menens en zalmschouwen zijn inderdaad enig: dus op jacht! Naar de zalmschouwendag in Woudrichem. Boten gekeken, mee gevaren, huiken onderzocht, want een boot is leuk, maar ik wil een lekker bed en fornuis, anders is het voor mij niet fijn. Het virus sloeg volledig toe, want niet alleen de zalmschouwen zijn enig maar ook de mensen erop. Weer wat later de visserijdagen in Werkendam. Mijn man kon niet, de kinderen wilden niet, dus ik alleen op pad. Nog meer boten en ontmoetingen. Op de vrije maandag erna met Leonard op botenjacht. Waarheen? Laten we maar beginnen in Woudrichem. Hier rechts schijnt ook een haven te zijn. Ja dat wel, maar dan wel met twee gesloten poorten en daarachter, zeer verleidelijk heel veel schouwen. Klimmen dus ! Alles bekeken en weer terug over de poort ( hek met punten ). Halverwege die punten: “Schat er komt een auto aan !”. Terug kan ik niet meer, dus klim ik rustig door. Een auto met twee mannen erin stopt vlak voor mijn voeten. “Eh, dit ziet er raar uit, maar we hebben niets slechts in de zin, we zijn gewoon op zoek naar een zalmschouw”. “O, zijn jullie liefhebbers, dan wil je vast onze schouw wel zien die we twee weken geleden gekocht hebben . En ik weet trouwens nog een hele mooie zalmschouw te koop in Dordrecht. Ik weet zeker dat het echt iets voor jullie is”. Dat zeiden deze twee volslagen onbekende. Eerst moest ik mee met de jongste van de twee, de zoon, zijn vrouw wist het nummer wel. Hij heeft gebeld, afspraakgemaakt met een zekere Mevrouw Hart. En ach, hij reed met vrouw en kindje wel even voor ons uit naar Dordrecht, naar de Haven, want het was anders moeilijk te vinden. Prima lui, die zalmschouwmensen. In de auto denk je dan al, dit moest gewoon zo lopen, die boot zal het vast wel worden. Dat was ook zo. Het klikte meteen tussen ons en de boot en ook met Mevrouw Hart. De boot was van Joop Hart, voor ons Meneer Hart, en de boot was voor hem altijd zijn lust en zijn leven geweest, tot hij ziek werd. Dat zie je aan de verf, de vloer, aan alles. Van alles kregen we erbij van Mevrouw Hart. Van kiel tot peurtje, pannen, gewoon alles. Ze was blij dat we zo enthousiast waren over de boot, de DD77, maar ze liet ook zien hoeveel verdriet ze heeft om haar man. In het weekend van 22 september zouden we onze boot van Dordrecht naar Nederhemert-zuid varen. We hadden ongelooflijk veel spullen bij ons, maar alles paste erin. Bij het optuigen kregen we geweldige hulp van Peter van der Linden ( DD96) en Olivier van de Klippe ( DD11) . Prima lui, die zalmschouwmensen. Ze voeren ook een eind met ons mee om ons de kneepjes van het vak te leren. En toen met man en twee kinderen verder door de Biesbosch. Heerlijk weer, geweldige boot en ook het zeilen ging heerlijk. Ergens in een kreek gekookt en geslapen. Wij in ons riante bed en de kinderen onder de verlenghuik. ‘s Nachts zware regen, maar geen druppel binnen. De volgende morgen gebakken eieren met spek en weer verder varen. Halverwege koffie en soep. Om 15.00 uur in de haven van Nederhemert-zuid. Wat een heerlijk weekend. Zoals Joop zijn boot onderhield, kunnen wij dat misschien niet, maar we zullen het zeker proberen, want we zijn nu al dol op onze zalmschouw! Saskia Beijderwellen, DD77
